‘Ik doop u “De Dageraad” en wens u en uw bemanning een behouden vaart toe’, klonk het op 30 augustus 1955 in Arnhem bij monde van de echtgenote van de TESO-directeur C. J. de Lugt. De nieuwste TESO-telg liep die dag van stapel, gebouwd onder klasse Bureau Veritas en met ijsversterking. De opdracht van de bouw werd gegund aan Arnhemse Scheepsbouw Mij. Met de bouw was 1.238.105 gulden gemoeid, een flink bedrag voor TESO destijds. De opdracht werd gegeven op 29 juni 1954, waarna op 27 november van dat jaar de kiel werd gelegd.

Een eerste proefvaart werd gemaakt op 24 september 1955, op de Rijn bij Arnhem. Vanaf de werf in Arnhem werd in oktober 1955 koers gezet naar Nijmegen, van waaruit naar Rotterdam gevaren werd om de kompassen te stellen. Een volgende proefvaart werd gemaakt vanuit Rotterdam, voordat De Dageraad voordat voor het eerst koers naar Texel gezet werd. Op 11 oktober 1955 wordt De Dageraad overgedragen aan TESO.

De voortstuwing bestond uit een Industrie-diesel van 600 APK bij 350 omwentelingen per minuut, waarmee een snelheid van 12,5 mijl per uur behaald kon worden. Twee hulpaggregaten met 25 kW dynamo leverden 110 volt gelijkstroom voor andere verbruikers aan boord. De schroef was niet van een conventioneel type, maar was verstelbaar (Lips). De zijlader De Dageraad kon 25 tot 30 auto’s per reis vervoeren.

Ongeveer de helft van het autodek was overdekt, de andere helft was open op het achterschip. In totaal was het rijdek 286 m², maar alleen het grootste gedeelte van het open rijdek (121 m²) was geschikt voor hogere voertuigen zoals vrachtwagens. Bestelbusjes en vrachtwagens werden over het algemeen dwars op het open stuk rijdek vervoerd. In vergelijking met de Koningin Wilhelmina (457 m²) en de Marsdiep (593 m²) had De Dageraad een redelijk grote vervoerscapaciteit, gezien de afmetingen van het schip.

De Dageraad was een groot schip voor de kleine haven van Oudeschild. Ook de moderne voortstuwing met een verstelbare schroef bleek nog weleens lastig te zijn. Het resultaat hiervan waren een hoop (kleine) aanvaringen met de kade. Al snel werden op de boeg twee stukken extra berghout gemonteerd. Op de foto’s hieronder kunt u zelf ‘zoek de verschillen’ spelen.

Vanaf mei 1962 werd er niet meer gevaren op Oudeschild, maar naar de nieuwe veerhaven van ’t Horntje. In de haven van ’t Horntje werd niet veel later druk gebouwd aan de nieuwe fuiken en aanleginrichtingen voor kopladingsveerboten. Ook kocht TESO in 1960 een grotere Zeeuwse veerboot, de Koningin Wilhelmina. De Dageraad werd daarom op 10 oktober 1965 verkocht aan Rederij Doeksen, exact 10 jaar nadat de veerboot in de vaart genomen werd.

Aan de verkoop zat wel een voorwaarde verbonden: in geval van Texelse nood zou De Dageraad terugkomen en tijdelijk ingezet kunnen worden door TESO. De veerdienst naar Texel werd uitgevoerd met de Marsdiep (1964) destijds, de Texelstroom was nog in aanbouw. Wanneer er een probleem zou ontstaan met de fuiken, zou er dus een groot probleem zijn. TESO zou dan aangewezen op de Koningin Wilhelmina of de Voorwaarts.

Een probleem ontstond inderdaad, toen op 3 mei 1966 de Marsdiep (1964) op de havendam van ’t Horntje liep. Het schip raakte onklaar Doeksen zorgde voor de inzet van de Noord-Nederland, zoals de voormalige De Dageraad bij Doeksen heette. Enkele weken later werd de Texelstroom (1966) in de vaart genomen en was het niet meer nodig dat er een Doeksen-veerboot zou komen invallen.

Rederij Doeksen voorziet De Dageraad van een zwarte romp en zet het schip als Noord-Nederland in op de dienst tussen Harlingen en Terschelling. In 1974 verkoopt Doeksen het schip en vertrekt de voormalige De Dageraad als Kalua naar Angola. In 2004 is de Kalua in Angola ten onder gegaan.

Alle foto’s van De Dageraad (1955)